„ექვსი წელი გავიდა, კუნწულიკო, რაც ფიზიკურად აღარ ხარ ჩემს გვერდზე.... მწარეა ჩემთვის წუთისოფელი... ვცდილობ, არ ვიფიქრო.. ვცდილობ, გავექცე შენზე ფიქრს... გამახსენდები.. გამახსენდებით და ტკივილი სუნთქვას მიკრავს.. ყოველ გახსენებაზე ახლიდან გკარგავთ..
ძლივს ამოვისუნთქავ ხოლმე და მეჩვენება სულს ვაყოლებ ამოსუნთქვას.. ვილევი და ვთავდები...მარტო შენ და ჩვენი დემე და ჯარჯი არ დამაკლდით, ნათია დამაკლდა.. შენი და და ჩემი "ნომერპირველი ცოლისძმა"... ბერდო დამაკლდა.. ჩემი ყველაზე დიიდი მეგობარი და სოფო.. ჩემი ნათლული
ვგრძნობდი, რომ ბედნიერი გავხდი შენით.. კარგად ვგრძნობდი და ზუსტად ეს მტკივა.. რომ არ მეგრძნო, იქნებ უფრო ადვილი ყოფილიყო ეს ყველაფერი...
სხვანაირი იყოო... სხვანაირები ალბათ ჩვენ ვართ.. შენ ადამიანური იყავი.. როგორიც უნდა იყოს ჭეშმარიტი ადამიანი.. სათნო, კეთილი, სუფთა..მხიარულიც და სევდიანიც..
უფალმა სასუფეველი დაგიმკვიროთ ჩემებო.. მტკივიხართ, მახსოვხართ და მიყვარხართ...
თქვენი მე.“
