- ფილმის გადაღებები 2013 წლის ზაფხულში დავიწყეთ. მანამდე სცენარი დაახლოებით ერთი წლის განმავლობაში ''მწიფდებოდა''. როგორც კი დავასრულე, საქმიანობას შევუდექით. ფილმში არც ჩვენი სახელმწიფოს და არც სხვა ქვეყნის ფული არ ჩადებულა. მას ჰყავდა ფრანგი ოპერატორი, რომელიც საკუთარი ხარჯებით შემოგვიერთდა წამოწყებაში, ასევე წარმოების პროცესში ჩაერთო გერმანელი მეგობარიც. აქედან გამომდინარე, პასუხი ასეთია: ესაა საკუთარი ძალებით გადაღებული ფილმი.
- მრავალი წელია, ნინო კასრაძე რუსთაველის თეატრის მსახიობია. აქტუალური თემაა, რამდენად ართმევენ თეატრის მსახიობები თავს კინოროლებს.
- ჩვენთან გავრცელებული და მოარული აზრია, რომ თეატრის მსახიობები ფილმშიც თეატრის მსახიობებად რჩებიან. ზუსტად ვერ ვხვდები, რა იგულისხმება ამ სიტყვებში, მაგრამ ის კი ვიცი, რომ ნინო სწორედ კინოს ნამდვილი მსახიობია.
მართალია, კამერასთან სხვა ტიპის თამაშია საჭირო. ჩემი მოკლემეტრაჟიანი ფილმების გადაღებებისას მიმუშავია თეატრის მსახიობებთან და მათი თამაშით კმაყოფილი ვიყავი. რაც შეეხება ნინოს, ერთი წამი არ არის ეკრანი მის გარეშე. პირველივე წუთიდან ის ამ პროექტის თანამოაზრე იყო. ისიც უნდა ითქვას, რომ მისთვის ვწერდი ამ სცენარს და თავიდანვე ნინო მყავდა წარმოდგენილი ნინოს როლზე. მუშაობის პროცესში მას ვუზიარებდი აზრებს, ერთად ვწყვეტდით მიმართულებას და როცა უკვე გადასაღებ მოედანზე აღმოვჩნდით, ერთმანეთისთვის, ფაქტობრივად, თითქმის აღარაფერი გვითქვამს, რადგან უკვე ყველაფერი იცოდა. ნინო კარგად ფლობს ისეთ ტექნიკურ დეტალებს, ვთქვათ, როგორიცაა, რამდენი ნაბიჯი გადადგას, სად გაჩერდეს, კამერის მიმართულებით რა კუთხით დადგეს და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია. მგონია, ნინომ თავისი თავშეკავებული თამაშის მანერით ძალიან საინტერესო პერსონაჟი შექმნა.
- ფილმში საქართველოს დღევანდელი რეალობაა ასახული...
- დიახ, პრობლემა, რომელიც საქართველოში მცხოვრებ ყოველ მეორე ადამიანს გაუჩნდა. ფილმი მატერიალურ სამყაროსთან ურთიერთობაზეა და როცა ეს მხარე მოუგვარებელია, შეიძლება, ფასეულობები შეგეცვალოს და შინაგანი თავისუფლებაც კი დაკარგო. ვენეციაში მსოფლიო პრემიერის შემდეგ ფილმი თბილისის კინოფესტივალზე იქნა წარმოდგენილი. მაშინ რამდენიმე საკმაოდ ცნობილი და ასევე საზოგადოებისთვის უცნობი ადამიანი მოვიდა ჩემთან და მეუბნებოდა, თითქოს ფილმი მათზე იყო და მკითხეს, საიდან გავიგე მათი ამბავი. ეს, ერთი მხრივ, კარგიცაა და იმავდროულად სევდიანი შეგრძნებაც დამეუფლა. ახლახან ბულგარეთში კინოფესტივალზე გახლდით და მარტის ბოლოს ''კრედიტის ლიმიტს'' ნიუ-იორკში აჩვენებენ, სადაც ფილმებს განიხილავენ და შეარჩევენ, რაც ჩემთვის ძალიან საინტერესოა. გარდა ამისა, მიპატიჟებული ვარ ავსტრიაში, გერმანიასა და ჩინეთში - შანხაიში...
- დედის, ქალბატონი ლანა ღოღობერიძის შეფასებებიც საინტერესოა. თავშეკავებულია თუ ღიად გესაუბრებათ?
- ერთი მხრივ, მე და ლანას კინოენისა და გადმოცემის სხვადასხვა გზა გვაქვს არჩეული. თავიდან ის თითქოს ეწინააღმდეგებოდა ჩემს სტილს, მაგრამ საბოლოოდ მგონია და ასე აღვიქვამ, რომ მან მიიღო ჩემი არჩევანი და მოეწონა. თუმცა, რასაკვირველია, ძნელია ისეთ ახლო ადამიანებს შორის ობიექტურობის შენარჩუნება, როგორიც დედა-შვილია. ამიტომ 100%-ით დარწმუნებით საუბარი რთულია (იღიმის). ლანა თავისთავად არის უკიდურესად თავისუფალი და უკომპლექსო ადამიანი, ჩემგან განსხვავებით (იღიმის). ისე გაიზარდა, რომ არ იყო გარშემორტყმული ახლობლებით, მით უმეტეს ცნობილი ახლობლებით და ლანა იმ თაობის წარმომადგენელია, რომელიც მარტო იბრძოდა არსებობისთვის. შესაბამისად, ჩემ შესახებაც აზრს ისევე თავისუფლად გამოხატავს, როგორც სხვა დანარჩენ თემებზე.
- რეჟისურამდე სწავლობდით თბილისის სამხატვრო აკადემიაში და შემდეგ ფილმების მხატვრად მუშაობდით...
- 16 წლის უკვე სამხატვრო აკადემიის სტუდენტი ვიყავი და იმდროინდელი აკადემია ცალკე სამყარო, ძალიან მნიშვნელოვანი წლები იყო ჩემს ცხოვრებაში. პრაქტიკა ახალქალაქის ბაზაზე გვქონდა. მახსოვს და ეს ყველა მაშინდელ სტუდენტს ემახსოვრება, როგორ გვეძინა რკინისბადეებიან საწოლებზე. 90-იან წლებში, იმ გარდამავალ და ქვეყნისთვის ცუდ პერიოდში, რამდენიმე სპექტაკლსა და ფილმზე ვიმუშავე, მათ შორის ახმეტელის თეატრში გავაფორმე ლაშა თაბუკაშვილის პიესის მიხედვით დადგმული სპექტაკლი, ასევე ვიმუშავე ოთარ შამათავასთან ფილმზე ''ტურანდოტი''. მერე სრულიად მოულოდნელად გამოჩნდა შანსი, პარიზის კინოსკოლა Lა Fემის -ში კინოსარეჟისორო ფაკულტეტზე საბუთები გამეგზავნა და როცა მიმიღეს, რაღაც დოზით, ჩემი ცხოვრება რადიკალურად შეიცვალა. ეს რომ არა, არ ვიცი, ჩემი ცხოვრება როგორ აეწყობოდა. ამაზე ხშირად მიფიქრია, ალბათ, საქართველოში ვერ გადავწყვეტდი, კინორეჟისორი გავმხდარიყავი.
- ბავშვობაში დედას ფილმში ხართ გადაღებული, როგორც ჩანს, მსახიობის პროფესიამ არ მიგიზიდათ...
- 11 წლის ვიყავი, სოფიკო ჭიაურელთან ერთად მე და ლევან აბაშიძემ ვითამაშეთ ფილმში ''რამდენიმე ინტერვიუ პირად საკითხებზე''. 1986 წელს მორიგ ფილმ ''ორომტრიალში'' მივიღე მონაწილეობა, მასშიც ლევან აბაშიძე მონაწილებდა და ასევე მერაბ ნინიძე. ჩემი ცხოვრების ის წლები ამ ფილმებისა და ფოტოების სახით შემორჩა და ერთ-ერთი ძვირფასი ნაწილია. არ ვიცი, რატომ გადაწყვიტა ლანამ, რომ ჩემთვის მოეჩინა ეს როლები, მაგრამ თავად მსახიობობაზე არასოდეს მიფიქრია, ამის კატეგორიული წინააღმდეგი ვიყავი.
- ამ ეტაპზე უმთავრესად გერმანიაში ხართ...
- როგორ გითხრათ, ორ ქვეყანას შორის ვარ. მთავარია, ფსიქოლოგიურად რა განწყობა გაქვს და ის უფრო მნიშვნელოვანია, თავს სად გრძნობ. დროს ვანაწილებ გერმანიასა და საქართველოს შორის. ვცდილობ, ბავშვებიც ამ ორ ''სამყაროს'' შორის იზრდებოდნენ. ამჯერად სექტემბრამდე საქართველოში ვიქნები. ხშირად ექვს თვესაც ვატარებთ თბილისში. ეს ბავშვების განრიგზეცაა დამოკიდებული.
- შვილები?..
- დიახ, სამი შვილი მყავს. 11, 13 და 15 წლის. ჩემი მეუღლეც ქართველია. ვცდილობთ, გერმანიასა და საქართველოს შორის გავანაწილოთ ჩვენი ცხოვრება.
- დაბოლოს, ნუცა, ალბათ, პარალელურად ახალ სცენარებზეც მუშაობთ. შემდეგს რას გეგმავთ?
- ყოველი ფილმის გადაღებას იმდენი დრო და ფიზიკური ენერგია სჭირდება, რომ ზოგჯერ რამდენიმე წელი ეთმობა ერთ კონკრეტულ თემასა და სცენარს. არ ვარ ისეთი ადამიანი, რომელსაც თავისი ფილმი რომელიმე ფესტივალზე მიაქვს და მეორე პროექტი უკვე მზად აქვს. არ ვამბობ, რომ ეს ცუდია, უბრალოდ, მე ამ რიტმით ვერ ვცხოვრობ. ჩემი ტემპი საკმაოდ ნელია, იმ გაგებით, რომ მივხვდე რაზე, როგორ და რატომ ვისაუბრო. და იმედია, კიდევ მექნება ''სალაპარაკო'' (იღიმის).
ანა კალანდაძე
ჟურნალი ''რეიტინგი''
